In contact met een vrijstaand plattelandshuis …. Het voelt weids en ruim, maar waar ben jij? Een heel klein stipje, jezelf klein gemaakt. Hoe grootser het gemaakt wordt, des te meer houdt het zich schuil. ‘Hier voel ik me veilig, geliefd, bemind, in deze intimiteit voel ik de verbinding met Moeder Aarde, mezelf en de Bron. Hoe kan ik dat voelen als het zo groots en weids is? Dan verdwaal ik, raak ik mezelf kwijt’.
En dan hoor ik ineens: Ze zien me niet, ze zien me niet. Altijd maar druk aan het werk. Eens was ik mooi en groot aanwezig in het landschap. Statig, trots, dat was ik! Maar nu?’. Het voormalige huis gaat schuil onder het nieuwe; verkavelingen en plannen hebben de omgeving gedesintegreerd. Waarschijnlijk zijn oude grenzen niet gesynchroniseerd met nieuwe plannen en uitvoering. Het oude is zijn plek kwijt; is er nog wel, maar kent zijn plek niet meer. Het mist daardoor verbinding met kosmos/aarde en de omgeving (het hangt een beetje los in de ruimte).
Met de bewoners kan ik het bespreken, ze herkennen het. Het is alsof het oude huis niet begrijpt dat het iets anders is geworden. Historische grenzen en functies en deze nieuwe tijd mogen meer in overeenstemming gebracht worden (eren, meegroeien, rouw en omarmen/accepteren, geruststellen en vertellen van het nieuwe). Het voormalige huis laten stralen door het nieuwe….. Eer de vorige functie en geef het een eigen plek.
