Het huis kijkt me niet aan, heeft een verongelijkte naar beneden gerichte blik. ‘Kijk alleen al maar naar mijn naam, klinkt als humbug. Men ziet me niet zoals ik ben. Ik ben boos, wil iemand die me waardeert in wat ik ben. Ik ben het beu, wil best iemand toelaten, maar niet meer zoals het ging. Ik wil geen gebruiksgoed zijn, ik wil aandacht en liefde, ik wil geleefd worden’.
Beneden voelt het drukkend, niet veel energie. ‘Help me om te stralen, ik kak in maar wil stralen. Nieuwe energie er in’. Boven hoort er niet bij ‘Neem me en verbindt me. Geef er leven aan of doe er afstand van. Weet je, ik wil geleefd worden’.
Gossie je bent heel mooi, waarom ziet men dat niet? ‘Vind je het ok als hier een nieuwe eigenaar komt wonen? …. Enige reserve… ‘ik ben bang dat ze zijn zoals hun voorgangers: leven maar niet met mij leven’. Hoe kunnen zij jou goed doen? vraag ik. ‘Erken en waardeer me. Heb aandacht voor me, versier me, vul me met liefde. Weet je: ik kan nu niet stralen want ik ben een beetje neutraal. Ik wil heel graag nieuwe mensen ontvangen maar ik ben ook een beetje bang. Ik wil versierd worden, ik wil leven voelen’.
De voordeur staat niet open, het straalt niet, voelt heel klein, niet erkend en niet gezien, het wil mooi zijn en stralen. Het wil borrelen en naar buiten. Maar de energie slaat steeds naar binnen, is koel en afstandelijk. Boven ineens wel leven, waarom daar wel? Het wil verbonden worden met beneden. De tuin hoort niet echt bij het huis, de grens stopt bij het terras. De oprit naar de garage voelt koel en functioneel. Het huis heeft geen contact met de buren, staat alleen in het landschap.
Het huis kan niet zijn wat het wil zijn. Het staat daar maar te staan. Het wil liefde voelen en liefde zijn, een zonnetje in de buurt. In plaats van naar binnen gekeerd alsof het er niet toe doet. Geef het de waardering die het wil en dan gaat het huis met liefde voor nieuwe bewoners werken.
Dank je wel huis dat ik met je mocht praten. Hoe voel je je nu? ‘Opgelucht, heb er meer vertrouwen in, maar de reserve ben ik nog niet kwijt’. Het huis begint wat te huilen, ik hou haar zachtjes vast …..
